نیش زنبورها

زنبور عسل را برای تولید عسل و انتقال گرده ی گل ها پرورش می دهند . زنبورهای کرک دار و سایر زنبورها از همین تیره ی حشرات هستند .

نیش زنبورها

زنبورهای کرک دار معمولا مهاجم نیستند و نیش نمی زنند , ولی اگر نیش بزنند , جای نیش آنها در برخی افراد واکنش موضعی شدیدی ایجاد می کند .

گله ی زنبور عسل در زمستان هم به زندگی ادامه می دهد . بنابراین , در روزهای آفتابی زمستان هم امکان نیش خوردن از زنبور عسل وجود دارد , ولی از بهار تا پاییز احتمال آن بیشتر است .

زنبورهای کرک دار حشراتی مهاجم نیستند و احتمال نیش زدن آنها بسیار کم است .

زنبور های کمر باریک زرد رنگ  با خطوط مشکی در زیر زمین یا فضاهای خالی لانه می کنند  و به هر نوع شیرینی و میوه های بیش از حد رسیده علاقه دارند .

بیشترین مورد حساسیت ناشی از سم حیوانات به این زنبورها مربوط می شود .

با توجه به اینکه تنها ملکه می تواند در زمستان ادامه ی حیات بدهد و بقیه گله در زمستان می میرند , فقط در فصل تابستان و اوایل پاییز احتمال نیش خوردن از این زنبور وجود دارد .

 این زنبور پس از نیش زدن می تواند  نیش خود را از محل گزیدگی بیرون آورد و به دفعات نیش بزند ,  در حالی که زنبورعسل پس از نیش زدن نیش خود را از دست می دهد .

زهر زنبور عسل دارای عامل حساسیت ملیتین و زهر زنبورهای زرد دارای آنتی ژن 5 است و زهر هر دو زنبور حاوی مواد حساسیت زای فسفولیپاسA  و هیالورونیداس است . زنبورداران , مزرعه داران, باغداران و کسانی که در طبیعت زندگی و فعالیت می کنند در معرض زنبورگزیدگی قرار دارند .

حساسیت به نیش حشرات نیاز به سابقه قبلی حساسیت ندارند .

 در شهر های غربی آلمان حدود سه میلیون و دویست هزار نفر نسبت به نیش زنبور حساسیت دارند . طبق آمار رسمی, هر سال بین ده تا چهل نفر بر اثر نیش زنبور جان خود را از دست  می دهند .

  با تشخیص به موقع و اندکی پیشگیری می توان این آمار را کاهش داد .

حساسیت نسبت به نیش حشرات را می توان از طریق آزمایش های مختلف مثل آزمایش جلدی, آزمایش خون , آزمایش سوزن زدن و آزمایش های CAP و RAST مشخص کرد  اگر عارضه ی جلدی یا لکه متورم و قرمز به اندازه ی حداقل ده سانتی متر روی بدن خود دارید, نباید آزمایش حساسیت به نیش حشرات را انجام دهید .

درمان اضطراری

• نیش حشره را از محل گزیدگی خارج کنید .
• برای این کار با ناخن یا پینس زیرغده زهر را بگیرید تا فشار روی غده زهر وارد نشود .
• در واکنش های موضعی شدید استفاده از آنتی-هیستامین هایی مانند ستریزین و لوراتادین یا یک عدد قرص کورتون توصیه می شود .
• در واکنش های شدید باید از آدرنالین استفاده کرد . به محض مشاهده تنگی نفس, سرگیجه یا کهیر , در محلی دورتر از محل نیش حشره سرنگ خودکار آدرنالین را تزریق کنید . کسانی که به نیش حشرات حساسیت دارند باید همیشه و در همه جا دو عدد سرنگ خودکار آدرنالین همراه خود داشته باشند .
• کاهش حساسیت بهترین راه حفاظت در برابر واکنش های کلی و جلوگیری از شوک آنافیلاکتیک است , به این ترتیب که پس از مشخص شدن حساسیت شخص نسبت به نیش زنبور, هر بار مقداری سم زنبور به طور مرتب و برنامه ریزی شده به وی تزریق شود .
• تزریق سم از مقدار بسیار کم شروع می شود و طی سه تا شش ماه (در اشخاص بسیار حساس طی شش ماه و تا یک سال ) به طور هفتگی صورت می گیرد و به تدریج به مقدار سم افزوده می شود , به نحوی که در پایان دوره به صد میلیگرم برسد .
• سپس تزریق همین مقدار سم به صورت ماهانه یا هر دو ماه یکبار به مدت سه تا پنج سال ادامه پیدا می کند . در صورت امکان , بهتر است در تمام عمر این کار ادامه داشته باشد . به این ترتیب شخص در برابر خطرهای حساسیت نسبت به نیش زنبور تا حد 90 درصد مصونیت پیدا می کند .کاهش حساسیت فقط در مراکز تخصصی حساسیت و در صورت ضرورت انجام می شود .